26-04-2021
Tijdens een coachgesprek met leidinggevende Jos* legde hij een situatie uit de praktijk voor die hij graag wilde oplossen. Jos werkt namelijk al aardig wat jaren op een engineersafdeling en onlangs is millennial Rik* hier ook werkzaam. Jos werkt Rik in en stoort zich enorm aan het telefoongebruik van Rik. Ik hoor Jos vertellen dat Rik een jonge ijverige jongen is. Hij is leergierig, gedreven en Jos ziet veel potentie in hem.
In de afronding van ons coachgesprek zei Jos tegen mij; "Jaaaa, rik confronteren met zijn gedrag, daar zit ik nog wel mee in mijn maag. Ik weet niet hoor!"
Ik begreep niet zozeer dat Jos daar moeite mee zou kunnen hebben en zeg:
"Confronteren? Als ik jou was, Jos, dan zou ik heb gesprek zo aan gaan; Rik, je werkt nog niet zo lang op deze afdeling en ik zie en ervaar dat je super je best doet. Je wilt graag leren en ik vind het goed dat je zoveel vragen stelt. Ik ervaar ook dat je, in mijn ogen, veel op je telefoon zit en dit kan ik niet zo goed met elkaar rijmen. Waarom zit jij tijdens werktijd zoveel op je telefoont? Ik geloof namelijk dat wanneer jij dat minder doet je zult groeien in deze functie en je nog beter je werk kunt doen. Ik weet dat dat belangrijk voor je is."
Even was het stil. "Tja als je het zo zegt!" we lachen samen en ik zie een twinkeling in Jos zijn ogen ontstaan.
"Tja, het is wel waar wat je zegt. Ik ben echt geinteresseerd waarom hij dat doet". Ik zeg: "Dan hoeft je hem toch niet te confronteren en enkel alleen maar interesse te tonen?"
Ik zie een last van Jos zijn schouders vallen, hij loopt de deur uit en zegt. "Eigenlijk is het ook zo simpel."
Inderdaad, we maken het onszelf soms erg moeilijk. Of razen te snel door waardoor we vergeten stil te staan bij de vraag die je echt wilt stellen. Doe net als Jos. Je zult merken wat het je allemaal opleverd.
*uit privacy overweging zijn andere namen gebruikt.
